Tawerna pod Nikczemną Mniszką

Gość

<do karczmy wlazła szczupła postać> hmmm ale dawnom tu nie był <rozejrzal sie> no no widze ze nowy wyglad karczmy jakze przyjazny <usmiechnal sie pod nosem><skierowal swoj wzrok do znanych jak i tych nieznanych mu osob>Witajcie szanowni ..... Jam Alandrill piesniarzem magii zwany lecz niedawno fach orczego wyjca poznalem.... lecz przedewszystkim Witam Hersza ... Damracie milo mi cie znow zobaczyc po tylu nocach i dniach rozlaki..... powiem krotko gdyz czas nagli .... niewiasta sami rozumiecie <zaczerwienil sie> do rzeczy chcialbym przelewac raz jeszcze krew za was i dla was... stanac ramie w ramie w niejednej bitce..... wypic wino .... po prostu byc razem z wami <po tych slowach opuscicl glowe i czekal cierpliwie co kazdy z osoban mu odpowie jak i herszt niegdys jego przyjaciel>

Damrat

- No proszę, proszę. Stary druhu witaj ponownie. Długo Ci zajęło by znowu się zgubić wśród nas.

Damrat przetasował talię kart i wylosował z środka jedną - kartę Asa Pik. Spojrzał na nią i rzekł po chwili.

- Jak widać coś z Fortuny w Tobie zostało, łapaj - karta wyleciała z dłoni mężczyzny w stronę elfa.
- Zobaczymy co z tego będzie.

Alandril

<pewnym ruchem ręki chwycił> coś z Fortuny powiadasz <uśmiech> ktoś mnie tego nauczył.... dziękuję Ci przyjacielu.... <po tych słowach usiadł i zaczął rozmyślać>

Thagrin

-Powitac! Zdziebke zem podsluchal... Jeno mi na mysl przychodzi! Ze niby po tylu nocach rozlaki z Damratem? <usmiecha sie szeroko> A nie wnikam nie wnikam!
Zas dobrze zes przylazl! <wyciaga buklak> Chlapniesz co moze? Gadaj co tam u ciebie bo i wiele nam zrobic trza!

Kadarr

<Znad blatu stołu stojącego pod sćianą, uniosła się twarz zaspanego orka. Napił się piwa z kufla, pogładził znamię odciśniętej na czole krawędzi i odezwał się> -Czolem, opowiadaj no co u Ciebie słychać. No i przede wszystim gdzieś się podziewał?

Alandril

<usłyszawszy te słowa Alandril ucieszył się wielce pamiętając o Kadarze niegdyś bardzo przez niego lubianego> Pytacie co u mnie i gdzie się podziewałem.... powiem wam że od was swe kroki ze znajomymi skierowaliśmy do stworzenia swego bractwa które miało zaś zasilić szeregi byłego waszego sojuszu lecz nic z tego nie wyszło...jako że sam nie lubię się włóczyć wstąpiłem do BRZASKU niczego mi tam nie brakowało poza chyba najważniejszą rzeczą w tym świecie CHĘTNYCH do polowań tam nikogo prawie nie było a jak byli to nic sie nie odzywali... wiec postanowiłem po raz kolejny opuścić bractwo.... i ku memu ździwieniu spotkałem Damrata i słów kilka zamieniliśmy i nadzwyczajniej mnie przekonał opisem tego co teraz się dzieje i oto jestem..... <skierował swój wzrok do nieznajomego> powiadasz dużo roboty? gdzie mam zacząć <uśmiechnął się promieniście>

Thagrin

<podrapal sie po brodatej mordzie> Cie chyba jaka elfka w lep pacala jak zes Baryly zapomnial. Ale co tu gadac lep Elficki to i niezbyt pamietliwy! <Thordan usmiechnal sie do swojego kufla>

Damrat

Niedługo mija okres próby, tako trzeba zdecydować. Proszę o oddawanie głosów w sprawie Alandrila. Uzasadnienie mile widziane (by nie mówić, że oczekiwane).

Venturi

Na cien kruka! - Okrzyknal rycerz a dopijajac kufel miodu otarl morde i rzekł:
- Kamraci! Nigdys sadzilem, ze elf bialodupy to dobro najgorsze, a mag do tego.. Ho! Miod w miodzie slodzonu miodem! Jednym slowem, tylko glowke scinac. Dobrzem tedy, iz poznalem owego elfiaka, ocenie wiec go wedle mego rozumienia i obserwacyji, do krocset! Wlasnie tak uczynie.
Po pierwyje, kandydat nie byl nieznajomym, wczesniej pomoca nam sluzyl i dobrym slowem jako i czynem, staral sie, a jakze, dobrze wspoldzialal. Na wyprawach czesto pomagal, nie marudzil, dowcip trzymal, miewal swoje zdanie. O to chodzi. Trza bylo sluzyl jako mag, trza bylo jako wyjec, nie wkrecal sie w dupe niczym swider. Nie puszczal pawia na moj widok. Coz moge wiecej powiedziec? Nie dostrzeglem nic przeciw. Swoj chlop, jak na moje oko. I takich nam trzeba. Aby nie zanudzac Was moja gadanina....
- Upadly paladyn umoczyl krucze pioro w inkauscie i napisal na karcie glosowania: TAK, DO KROCSET, JESTEM ZA.

Coenhir

Łucznik wszedł prezentując nie do końca dyskretnie swój łuk, trzasnął drzwiami, beknął cicho, przeciągnął się i spojrzał na informację.
Gdy w końcu przeliterował wszystkie wyrazy i doszedł do tego, że nie chodzi tutaj o danie dnia, podrapał się po głowie chwilę. Pokręcił głową, pomruczał coś pod nosem:
-Zda się.
I wyszedł. Mrucząc już ciszej pod nosem:
-W końcu ktoś musi dawać jaury ukowi.

Kadarr

Tak. Myślę że tłumaczyć nie trzeba.

Damrat

Nic dodać i nic ująć. Witamy w naszym gronie na stałe i gratuluje.

Gdy spotkamy się w świecie to przypomnij się o pełne prawa klanowicza, gdyż mogę je nadawać tylko jak obaj jesteśmy na nogach.